Od wielu lat bolączką polskiego filmu był brak solidnego kina popularnego. Pomiędzy miernymi owocami popkultury a elitarną sztuką artystyczną od lat 90. ubiegłego wieku ziała przerażająca pustka. Jak na lekarstwo mieliśmy produkcji świetnych jakościowo i jednocześnie przystępnych dla masowego odbiorcy. Nic więc dziwnego, że z sal kinowych widzowie przenieśli się do własnych domów, a szeroki biały ekran zamienili na telewizor.
Szczęśliwie od jakiegoś czasu ten trend zaczyna się odwracać. Pojawiają się obrazy naprawdę wyjątkowe i chętnie oglądane przez tysiące Polaków. Odradza się to, co w dobrym tego słowa znaczeniu nazywamy kinem popularnym. Takie filmy jak „Sala samobójców”, „Róża” czy „Jesteś Bogiem” są dobrym tego przykładem. „Mój rower” w reżyserii Piotra Trzaskalskiego z całą pewnością dołączy do tej listy.
Recepta na pop
Jaka jest recepta na dobre kino popularne? Potrzebna jest historia, która porusza albo nawet chwyta za serce. Musi to być opowieść o sprawach ważnych i na tyle uniwersalnych, by ludzie masowo mogli się w niej przejrzeć. Dodajmy do tego jeszcze kilka aktorskich gwiazd, świetną muzykę, ambitne zdjęcia i sukces gotowy. Oczywiście tylko przy założeniu, że wszystko zostanie wykonane po mistrzowsku.
Tak właśnie jest w przypadku najnowszego filmu Piotra Trzaskalskiego. Napisany wspólnie z Wojciechem Lepianką scenariusz to historia piękna i dotykająca ludzkiego wnętrza. Artur Żmijewski stworzył kreację niezwykle kontrowersyjną, wyrazistą i krwistą, co zapewne zaskoczy tych, którzy znają go przede wszystkim jako (...)
Dostęp do treści serwisu jest płatny. Aby wyświetlić pełny tekst musisz być zalogowany
oraz posiadać wykupiony dostęp do tego numeru.
Pod ojcowskim spojrzeniem młynarza