Nie mam czasu na marzenia, natomiast raz na jakiś czas zdarza się takie... zapędzenie się w przyszłość. Często trzeba działać w takich momentach, gdy szanse dopiero powstają, gdy brakuje czasu, gdy brakuje danych do racjonalnych kalkulacji. w takich momentach trzeba być, w pewnym sensie, marzycielem. Analitycy ze swymi wykresami, obliczeniami pojawiają się w firmie znacznie później. Firmy marketingowe starają się mnie na niejedną pokusę namówić: kup sobie samolot, kup sobie dom w Szwajcarii. Na ułamek sekundy wydaje się to nawet realne, gdy ma się pieniądze. Ale to utopia ? nie potrafię być w pięciu domach naraz, nie potrafię się cieszyć pięcioma jachtami.

Przyjęcie sakramentalnego znaku wiary nie musi być dla człowieka doświadczeniem łatwym. Jest bowiem zawsze konfrontacją grzesznego i słabego człowieka z Bożą dobrocią, która wydaje się czasem niezrozumiała lub zbyt wymagająca. Jest to także konfrontacja człowieka ze znużeniem i bezradnością wobec samego siebie. Od wieków chcąc pocieszać, koić lęk przed karą wieczną, obdarzać łaską przebaczenia, spowiedź sama wzbudzała lęk, wstyd, była ludzkim dramatem - i to nie tylko dla wyznających grzechy; była ciężkim obowiązkiem także dla spowiedników. Obok częstych dziś poszukiwań spowiedzi pogłębionej, która dotyka rzeczywiście duchowej strony człowieka i jest znakiem tego, że problemu wiary nie da się sprowadzić do płaszczyzny tylko psychologicznej, trwa mniej lub bardziej jawna debata nad możliwościami ucieczki od dotychczasowego sposobu jednania się z Bogiem i bada się psychologiczne ograniczenia do stosowania dotychczasowych kryteriów oceny grzechów.

Koniecznym warunkiem kontemplacyjnego podejścia do życia jest wewnętrzny i zewnętrzny pokój. Jest on przeciwieństwem stresu. Stres jest prawie nieomylnym symptomem, że nie żyję życiem, które byłoby "skoncentrowane w moim wnętrzu", powoduje, że tracę z oczu Boga, a świat postrzegam w krzywym zwierciadle, ponieważ nie patrzę na niego oczyma wiary.

Żyjemy w cieniu krzyża. Do naszego życia należą łzy, ból i śmierć. Żyjemy w cieniu krzyża, ale to przecież znaczy, że jest prawdziwa Światłość: tam, gdzie jest cień, tam musi być i Światłość. z perspektywy Światłości powołani jesteśmy nawet wtedy, kiedy umieramy, do życia: śmierć - dzięki Jezusowi - jest przejściem do życia z Bogiem. Nie do wiary, ale przecież tak jest!

Do Starej Mszy ostatecznie przekonuje uczestnictwo w Nowej. Na szczęście w zdecydowanej większości przypadków jeszcze nie w Polsce. Jednak na Zachodzie już tak. Kościoły, z których usunięto stare ołtarze, a ich dawny wystrój można zobaczyć w muzeum. Pocałunek, który na kilkanaście minut wprowadza na Mszy nastrój typowej imprezy. To rzeczywistość parafii portugalskich, hiszpańskich, francuskich.

Dla wielu młodych czytelników czasy, w których odprawiano Msze św. w obrzędzie trydenckim, to czasy ich babć i dziadków. Nic to nowego, dla mnie też! Uważam, że skarb, jaki jest zawarty w liturgii łacińskiej, to skarb ponadczasowy, zgromadzony przez wieki tradycji i historii Kościoła i naprawdę warto z niego korzystać.

Diagnoza stawiana przez tradycjonalistów brzmi: przed Soborem działo się bardzo dobrze, teraz, po Soborze, bardzo źle. Czy rzeczywiście życie liturgiczne przed Soborem było takie kwitnące? Jak wobec tego uzasadnić tak szybkie i dobre przyjęcie nowego rytu w całym Kościele, masowe tłumaczenia liturgii na języki narodowe, mrówczą pracę wielkiej rzeszy entuzjastów reformy? Czuję się miłośnikiem Tradycji, a jednak nie popycha mnie to do powrotu do "starej" mszy i obrzędowości, mimo, że ją szanuję. Czuję raczej zobowiązany do tego, by, jak każe Konstytucja o Liturgii, było miejsce na "zdrową tradycję" i "uprawniony postęp", co jest opowiedzeniem innymi słowy przypowieści o gospodarzu, który ze swego skarbca wydobywał rzeczy stare i nowe.

Urodzony i ukształtowany w wieku XIX był pierwszym tak wybitnym politykiem w pełni należącym już do wieku XX. Przyczynił się do sformułowania nowoczesnego pojęcia patriotyzmu, obejmującego wszystkie warstwy społeczne, a to dopiero tworzyło mocne podstawy do działania na rzecz budowania własnego państwa, a także stabilnej demokracji. Tego pierwiastka demokratycznego uparcie nie chcieli dostrzec krytycy poglądów i działań Dmowskiego.

Kiedy w 1958 roku zmarł Pius XII, podniosły się głosy uznania i wdzięczności. Kilka lat później, począwszy od 1963 roku, Papież ten stał się bohaterem czarnej legendy. Kiedy legenda opiera się na wytworach wyobraźni, wszelka dyskusja traci sens. Pozostaje jedynie przeciwstawić mitom rzeczywistość historyczną, opartą na niepodważalnej dokumentacji. Dlatego papież Paweł VI pozwolił na opublikowanie dokumentów Stolicy Świętej z czasów II wojny światowej.

Przeznaczałem wtedy trzy pełne godziny na modlitwę kontemplacyjną, która, jak sądziłem, miała mnie wkrótce przywieść na szczyty mistycznego zjednoczenia. Modlitwa, która miała być dla mnie codziennym niebem, stała się codziennym piekłem. Prawdziwe kłopoty pojawiły się, gdy pewnego razu ojciec Dino zaczął kreślić swoją ostatnią teorię o animus i anima - terminach zaczerpniętych z psychologii Junga...

To prawdziwa księga, pełna przemyśleń, które z perspektywy nie tylko rosyjskiego Prawosławia, ale i teorii, nade wszystko zaś praktyki ekumenizmu, zadziwiają swoją głębią, uczciwością aż do bólu, gorącą wiarą.

Kostek miał wiele zawodów. Nikt nie wie, gdzie się uczył i co studiował. Był mędrcem i prorokiem. Filozofem, lekarzem, wojskowym, przyrodnikiem i zdobywcą. Kiedy trzeba było bywał weterynarzem, kucharzem, położnikiem, zielarzem i różdżkarzem. Kiedy indziej znowu przepowiadał pogodę. Sam się leczył i żywił. Żył odmierzając czas wschodami i zachodami słońca.

Starsi nie rozumieją młodych, młodzi uciekają od ?wieku dojrzałości?, ideową pustkę zasłania się ?potrzebą zmiany?, kłopoty w szkolnictwie tłumaczy się brakiem solidarności, zabójczą konkurencją, odchodzeniem od modelu państwa socjalnego, a jednocześnie tworzy się nowe ideologie, obiecuje raj i wielkie szczęście, nakręca spiralę konsumpcji, oferuje nowe formy rozrywki i rozkoszy. Proponuje się nawet takie prawa, które pozwolą "lepiej żyć i prawdziwie kochać", a zupełnie zapomina się o tym, czym są: przyjaźń, oddanie, solidarność i miłość.

Mimo upływu prawie półwiecza od odkrycia Zwojów dotąd jeszcze ich teksty nie zostały opublikowane w całości. Jakiekolwiek byłyby przyczyny wolnego tempa prac naukowców opracowujących znaleziska, stało się ono źródłem najbardziej fantastycznych teorii, twierdzących na przykład, że odczytane fragmenty negują historyczność wydarzeń opisanych w Nowym Testamencie, co sprawia, że Watykan za wszelką cenę nie chce dopuścić do ich ujawnienia.

Musi wypełnić się wszystko, co napisano o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach (Łk 24,44).

Czy to możliwe, że akurat właśnie na tym pyłku kosmicznym, który jest naszą ziemią, dokonało się odkupienie świata? a może nasza wiara to tylko przejaw naszego gatunkowego infantylizmu i antropocentryzmu? Czy sprzeciwiałoby się naszej wierze, gdyby przypuścić, że jeśli istnieją w kosmosie inne cywilizacje rozumne - to może niektóre z nich wytrwały przy Bogu i nie potrzebowały odkupienia, a te, które podobnie do nas upadły, może zostały odkupione odrębnie?